Mark 6
7 Hij riep de twaalf bij zich, en begon hen twee aan twee uit te zenden, en
Hij gaf hun macht over de onreine geesten.
8 Hij gebood hun om niets mee te nemen voor onderweg dan een stok !!- geen
brood, geen reistas, geen geld in de beurs !!-
9 wel sandalen aan te doen, maar geen twee stel kleren aan te trekken.
10 Hij zei tegen hen: `Als je bij iemand onderdak krijgt, blijf daar dan tot
je weer verder reist.
11 En als je ergens niet ontvangen wordt, en ze luisteren niet naar jullie,
ga daar dan weg, en stamp het zand van je voeten: een getuigenis tegen hen!'
12 Ze gingen op weg en riepen op tot bekering.
13 Ze dreven veel demonen uit, zalfden veel zieken met olie en genazen hen.
(Mar 6:7-13 W95)
Preek 15 juli 2018, Marcus 6, 7 t/m 13:
En toen riep Jezus zijn discipelen en stuurde hen erop uit. Hij gaf hun macht
over duivelse geesten, wat betekent dat ze die zouden moeten uitdrijven; dat
zou een deel van hun opdracht zijn. Maar hun opdrachtis niet alleen het
uitdrijven vanduivelse geesten. Ze hadden zeker ook iets te zeggen, iets om te
prediken ... maar Marcus zegt niets meer dan dit: bekeer - zoals volgens sommige
vertalingen–bekeer ze van hun zonden en laat ze terugkeren naar God.Dit zijn veel
woorden om een enkel Grieks werkwoord te vertalen - maar er is nog meer
mogelijk: ze predikten in een vreugdevolle gedrevenheid dat het leven radicaal
anders zou moeten zijn. Er is eigenlijk maar één woord in het Grieks, metanoia,
dat min of meer - ik denk meer - correct kan wordengebruikt: veranderen,
bekeren. Mensen zijn geroepen om zichzelf te bekeren, wat betekent dat hun
manier van denken moeten veranderen en hun eigen leven te leven.
En nu zullen we ons afvragen wat hun leven was en waartoe ze geroepen zijn
om te veranderen. Het antwoord is in de tekst ...
... in de tekst waarin de dorpsbewoners worden geconfronteerd met de discipelen
van Jezus. Dorpsbewoners die waarschijnlijk honkvaste boeren en ambachtslieden
zijn - van wie sommigen arm zijn, anderen zeer arm, en anderen wat minder arm
en een enkeling rijk.Discipelen, die nadat zevoor een radicaal evangelie hebben
gekozen, nomadische predikers zijn geworden, die een zwervend leven leiden, een
heel arm leven.
Wanneer ze prediken: 'bekeer u', wat houdt dat danin? Verkondigen zij hun radicale evangelie? De discipelen van Jezus zijn, vanaf het allereerste begin dat ze discipelwerden, geroepen om alles achter zich te laten, familie en bezittingen, en ook geroepen om in armoede het nomadische leven van hun Meester te leven. Maar we kunnen ons heel goed voorstellen dat er maar een klein deel van de bevolking is dat ervoor kan kiezen om alles achter zich te laten en in genade te leven. Omdat voor hen genade eten is; en om dat voedsel te produceren, zijn er werkers nodig. Geen werkers, geen voedsel, geen voedsel, geen predikers. Het evangelie dat door de discipelen van Jezus werd verkondigd, kan niet het radicale evangelie van hun leven zijn.
Wanneer ze prediken: 'bekeer u', wat houdt dat danin? Verkondigen zij hun radicale evangelie? De discipelen van Jezus zijn, vanaf het allereerste begin dat ze discipelwerden, geroepen om alles achter zich te laten, familie en bezittingen, en ook geroepen om in armoede het nomadische leven van hun Meester te leven. Maar we kunnen ons heel goed voorstellen dat er maar een klein deel van de bevolking is dat ervoor kan kiezen om alles achter zich te laten en in genade te leven. Omdat voor hen genade eten is; en om dat voedsel te produceren, zijn er werkers nodig. Geen werkers, geen voedsel, geen voedsel, geen predikers. Het evangelie dat door de discipelen van Jezus werd verkondigd, kan niet het radicale evangelie van hun leven zijn.
Maar wat konden ze anders verkondigen? Het begin en de samenvatting van het
Evangelie volgens Marcus (Marcus 1,1) is: "Het evangelie van Jezus
Christus, de Zoon van God". Er is niets anders om te verkondigen. Maar
deze zeer, zeer korte preek kan niet alleen die paar woorden zijn die over de
hoofden van mensen worden uitgestrooid. Als dat zo is, is het geen evangelie of
GrootNieuws, laat staan het wezenlijke evangelie. Deze paar woorden zijn
alleen een evangelie voor hen die ze verkondigen, en in overeenstemming daarmee
leven.
En nogmaals, deze paar woorden zijn alleen het Evangelie als Jezus zelf volledig in overeenstemming daarmee leeft. Dat wil zeggen, dat hij door God gezalfd is - deze zalving heeft plaatsgevonden op de dag van zijn doop - en dat hij leeft en handelt als Zoon van God.En wij weten als lezers van Marcus wat dat betekent en waar het naar leidt. En als hij gekruisigd is, schreeuwt Jezus: "Mijn God, mijn God, waarom hebt u mij verlaten? (Marcus 15,34).Het is voor de lezer een uitnodiging om daarover na te denken.Zelfs voor iemand als Jezus, is er altijd een bekering die leidt naar een vervulling, en deze vervulling kan alleen plaatsvinden met de dood voor ogen... en misschien zelfs dan niet, want vlak na het zeggen van deze woorden sterft Jezus, waardoor zelfs zijn eigen geloof achterblijft.
De stervenden bezitten niets meer, en zelfs het geloof dat ze nog hebben, behoort hen niet toe. Dit betekent dat de verkondiging van de discipelen van Jezus iets te maken heeft met een soort dood.
En nogmaals, deze paar woorden zijn alleen het Evangelie als Jezus zelf volledig in overeenstemming daarmee leeft. Dat wil zeggen, dat hij door God gezalfd is - deze zalving heeft plaatsgevonden op de dag van zijn doop - en dat hij leeft en handelt als Zoon van God.En wij weten als lezers van Marcus wat dat betekent en waar het naar leidt. En als hij gekruisigd is, schreeuwt Jezus: "Mijn God, mijn God, waarom hebt u mij verlaten? (Marcus 15,34).Het is voor de lezer een uitnodiging om daarover na te denken.Zelfs voor iemand als Jezus, is er altijd een bekering die leidt naar een vervulling, en deze vervulling kan alleen plaatsvinden met de dood voor ogen... en misschien zelfs dan niet, want vlak na het zeggen van deze woorden sterft Jezus, waardoor zelfs zijn eigen geloof achterblijft.
De stervenden bezitten niets meer, en zelfs het geloof dat ze nog hebben, behoort hen niet toe. Dit betekent dat de verkondiging van de discipelen van Jezus iets te maken heeft met een soort dood.
We kunnen zeggen dat de discipelen van Jezus, die alles achterlieten, op
een bepaalde manier stierven, en dan op de een of andere manier begonnen in
genade te leven. Hun manier van reizen, hun manier van verblijven in een dorp,
de manier waarop ze alleen vlak langs een dorp gaan, dit
alles lijkt op de dood - voor zover de doden alleen voortbestaan als de
levenden hen toegewijd zijn. Jezus discipelen zijn geloofwaardig, niet alleen door
wat ze zeggen, maar ook - en vooral - door hun manier van leven.
Hoe zullen de honkvaste dorpelingen gaan leven als ze overtuigd raken en
besluiten volgens het Evangelie te leven? Ze mogen mensen en dingen niet
achterlaten, hoewel sommigen dat waarschijnlijk wel hebben gedaan. Ze zouden
moeten beseffen - het is een bekering - of ze zouden moeten leren te begrijpen dat
alles wat van hen is, en alles wat er met hen gebeurt een geschenk is, een
geschenk van God. En het is een bekering die een leven lang doorgaat.
Ik geloof dat we allemaal discipelen van Jezus zijn en dat we allemaal leren in Zijn genade te leven. Moge de Heer ons op deze reis helpen. Amen
Ik geloof dat we allemaal discipelen van Jezus zijn en dat we allemaal leren in Zijn genade te leven. Moge de Heer ons op deze reis helpen. Amen
Marc 6
7 Il fait venir les Douze. Et il commença à les
envoyer deux par deux, leur donnant autorité sur les esprits impurs.
8 Il leur ordonna de ne rien prendre pour la route,
sauf un bâton: pas de pain, pas de sac, pas de monnaie dans la ceinture,
9 mais pour chaussures des sandales, «et ne mettez pas deux tuniques».
10 Il leur disait: «Si, quelque part, vous entrez
dans une maison, demeurez-y jusqu'à ce que vous quittiez l'endroit.
11 Si une localité ne vous accueille pas et si l'on
ne vous écoute pas, en partant de là, secouez la poussière de vos pieds: ils
auront là un témoignage.»
12 Ils partirent et ils proclamèrent qu'il fallait
se convertir.
13 Ils chassaient beaucoup de démons, ils faisaient
des onctions d'huile à beaucoup de malades et ils les guérissaient.
Prédication :
Et alors, Jésus appela ses disciples et les envoya. Il
leur donna autorité sur les esprits mauvais. Ce qui signifie qu’ils auraient à
en chasser quelques-uns, et que ce serait une partie de leur ministère.
Mais le ministère des disciples ne pouvait pas
être uniquement chasser les esprits mauvais. Ils avaient certainement aussi
quelque chose à dire, quelque chose à prêcher… et Marc ne dit presque rien de la
prédication des disciples : repentez-vous – comme certains le traduisent.
D’autres traduisent : qu’ils se repentent de leurs péchés et reviennent à
Dieu – ce qui fait tout de même beaucoup de mots pour traduire un seul verbe
grec. D’autres encore en rajoutent : les disciples prêchaient dans
une joyeuse urgence que la vie peut être radicalement différente. Il n’y a en
fait qu’un seul mot en grec, metanoia,
qui peut être plus ou moins correctement – je pense correctement – traduit :
conversion.
Les auditeurs de la prédication des disciples de
Jésus sont appelés à se convertir eux-mêmes, ce qui signifie changer leur
manière de penser et de vivre leur vie.
Et nous, qui sommes aussi
auditeurs de la prédication des disciples de Jésus, nous nous demandons à
nous-mêmes ce qu’est leur vie, et ce qu’ils sont appelés à devenir.
La réponse est dans le texte…
…dans le texte où les
villageois, sédentaires, font face à des disciples de Jésus qui, ont choisi un
Evangile radical, et qui sont des prédicateurs nomades qui vivent une vie
d’errance, une vie très simple, très pauvre. Les villageois sont des paysans et
quelques artisans, certains sont pauvres, d’autres très pauvres, et d’autres
encore moins pauvres ; très peu sont riches : les riches vivent dans
les villes, pas dans les villages… Retenez surtout que les villageois sont
sédentaires, et les disciples de Jésus nomades.
Quand les disciples de
Jésus prêchent ‘convertissez-vous !’, qu’est-ce que leur
prédication ? Est-ce qu’ils prêchent leur Evangile radical ? Les
disciples de Jésus, depuis le tout début de leur parcours de disciples, ont été
appelés à tout laisser derrière eux, famille et possessions, et appelés aussi à
vivre la pauvreté de la vie nomade de leur Maître. Mais, dans un pays donné,
nous pouvons aisément comprendre qu’il n’y a qu’une seule petite partie d’une
population qui peut faire le choix de tout laisser et de vivre de la grâce.
Parce que pour eux, pour ces nomades pauvres, l’un des noms de la grâce est
nourriture ; or, pour produire de la nourriture, il faut des ouvriers, des
paysans. Pas de paysans, pas de nourriture, pas de nourriture, pas de
prédicateurs. L’Evangile que prêchent les disciples de Jésus ne peut pas être seulement
l’Evangile radical de leur vie.
Pourtant, que
pourraient-ils prêcher d’autre ? Le commencement et le résumé de
l’Evangile de Marc est « commencement de l’Evangile de Jésus Christ Fils
de Dieu » (Marc 1,1). Il n’y a rien d’autre à prêcher. Mais ce très très
court sermon ne peut pas être seulement ces quelques mots jetés à la tête des
gens. Si c’est le cas, ce n’est ni un Evangile, ni une Bonne Nouvelle, et
encore moins l’Evangile essentiel. Ces quelques mots ne sont un Evangile que si
ceux qui les prêchent vivent en conformité avec eux.
Et, une fois de plus, ces
quelques mots sont l’Evangile seulement si Jésus lui-même vit complètement en
accord avec eux. C'est-à-dire, qu’il a été oint par Dieu – cette onction a lieu
le jour de son baptême – et qu’il vit et agit comme Fils de Dieu, comme celui
qui attend tout de la grâce de Dieu, c'est-à-dire d’une manière très importante
qu’il attend tout de l’engagement des humains.
Nous, comme lecteurs de l’évangile de Marc, nous
savons ce qu’il en est du choix de vie de Jésus Christ Fils de Dieu, et où ce
choix va le mener. Lorsque, crucifié, Jésus hurle « Mon Dieu, mon Dieu,
pourquoi m’as-tu abandonné ? (Marc 15,34), c’est pour le lecteur une
invitation à considérer que, même lorsqu’on est Jésus Christ Fils de Dieu, il y
a toujours une conversion qui doit avoir lieu, conversion qui va vers un
accomplissement, et cet accomplissement peut n’avoir lieu qu’aux portes de la
mort… et nous ne le savons peut-être même pas, parce que juste après avoir dit
ces mots, Jésus meurt, laissant même sa propre foi derrière lui.
Les mourants ne possèdent
rien, et même la foi qui leur reste ne leur appartient pas. Ceci signifie que la
prédication des disciples de Jésus a quelque chose à voir avec une certaine
sorte de mort. Nous voulons dire ici que les disciples de Jésus, qui ont tout
laissé derrière eux, sont morts d’une certaine manière, et ont commencé à vivre
sous la grâce, en quelque manière aussi. Leur manière de voyager, leur manière
de rester dans un village, la manière avec laquelle ils passent seulement près
d’un village, tout cela ressemble à la mort, aussi loin que les morts ne vivent
que si les vivants leurs consacrent quelque chose. Les disciples de Jésus sont
crédibles, pas seulement à cause des mots qu’ils disent, mais aussi – et
surtout – à cause de leur mode de vie.
Comment les villageois, et
les auditeurs de la prédication, qui sont des sédentaires, vont-il vivre s’il
arrive qu’ils soient convaincus et qu’ils décident de vivre conformément à
l’Evangile ? Ils ne sont pas censés laisser derrière eux les gens et les
choses, même si certains l’ont probablement fait. Ils sont censés apprendre –
c’est une conversion – ou censés apprendre que tout ce qui est à eux, et tout
ce qui leur arrive est un présent, un cadeau de Dieu. Apprendre cela et le
comprendre de toute chose, c’est une conversion qui dure toute une vie.
Je crois que nous sommes tous des disciples de Jésus, et que nous
apprenons tous à vivre sous sa grâce. Que le Seigneur nous soit en aide pendant
ce voyage. Amen
Mark 6
7 Calling the Twelve to him, he sent them out two by
two and gave them authority over evil spirits.
8 These were his instructions: "Take nothing
for the journey except a staff--no bread, no bag, no money in your belts.
9 Wear sandals but not an extra tunic.
10 Whenever you enter a house, stay
there until you leave that town.
11 And if any place will not
welcome you or listen to you, shake the dust off your feet when you leave, as a
testimony against them."
12 They went out and preached that
people should repent.
13 They drove out many demons and
anointed many sick people with oil and healed them.
(Mar 6:7-13 NIV)
Sermon :
And then Jesus called
his disciples and sent them out. He gave them authority over evil spirits, this
meaning they would have some to throw away, as a part of their ministry. But
their ministry couldn’t be only throwing evils spirits away. Surely they had something
to say, something to preach… But Mark doesn’t say more than a word: repent – as
some translate – repent to their sins and return to God – these are many words
to translate only one in greek – but more is possible : they preached with
joyful urgency that life can be radically different. There is only one word in
greek, metanoia, which can be more or
less correctly – I think more – used : to convert. People are called to convert
themselves, which means change their way to think and live their lives.
And now we’re asking
ourselves what are their lives, and what are they called to become. The answer
is inside the text…
…where villagers
(probably peasants and artisans – but essentially sedentary people, some of
them being poor, some of them less poor, and a few being rich) are facing
disciples of Jesus, who, having chosen a radical Gospel, are nomad preachers,
living a homeless and very poor live.
What is their
preaching when they preach “Convert yourself”? Are they preaching their radical
Gospel? Jesus’ disciple, since the very beginning of their discipleship had
been called to leave everything behind, family and stuff, and called to live in
poverty the nomadic life of their master. But we can easily see that only a
very small part of a population can leave everything to live under grace. For these, the name of grace is food; and food requires
workers. No workers no food, no food no preachers. The Gospel Jesus’ disciples
are preaching cannot be the radical gospel of their lives.
However, what else could they preach? In the Gospel of Mark, the title and
summary is “Beginning of the Gospel of Jesus Christ Son of God” (Mark 1:1). There
is nothing else to preach. But this very very short sermon cannot be only a few
words thrown to people’s faces. If it is, it is not a gospel, neither a Good New
nor the very essential Gospel. These few words are Gospel only if those who
preach them live according to them.
And again these few words are the Gospel only if Jesus himself lives in
total accordance with them. That is, having being anointed by God – this
anointment happening the day of his baptism – and living and acting as Son of
God – as readers of Mark we know how it is and where it goes. And when
crucified Jesus howls “My God, my God, why hast thou forsaken me?
(Mar 15:34 KJV), it is for the readers an invitation to consider
that, even being Jesus, there is a conversion always still going on to an
accomplishment, this accomplishment possibly happening close to death...
possibly not happening – just after saying those words, he dies, living even
his own faith behind him.
Dying people do not own anything, and even their remaining own faith
doesn’t belong to them. This means that Jesus’ disciple preaching is related to
death, to some kind of a death.
We
mean here that Jesus’ disciples, who left everything behind themselves have somehow died, and have somehow began to
live under grace. The way they travel, the way they stay in a village, the way
they eventually pass only close to a village looks like death, as far as dead
people exist only if living ones are dedicated to them. Jesus’ disciples are
trustworthy not only because the words they say, but also because of their
lifestyle.
How
will villagers, sedentary people, will live if they happen to be convinced, and
if they decide to live according to the Gospel? Well… they are not supposed to
leave everybody and everything behind them – even if some probably did it. But
they are supposed to learn – it is a conversion – or to learn to learn that all
they own and whatever happens is a present, a gift from the Lord. This is a
whole life time conversion.
I
believe we all are Jesus’ disciple, learning to live under grace. May the Lord
help us during this long journey. Amen