Hier spreken we Nederlands !
Nous parlons aussi français. Cette semaine, en plus du sermon, un préambule en français)
Well, this is English.
Thanks to Elisabeth and Robert for considerable help !
Thank you for reading and supporting our Church
God bless you.
http://www.protestants-lecreusot-autun.fr/
Nederlands, sermon still to come
W95 Mark 6
1 Hij ging daar weg en kwam in zijn vaderstad, en zijn leerlingen volgden Hem.
2 Toen het sabbat was, begon Hij in de synagoge onderricht te geven. Veel toehoorders waren verbaasd en zeiden: `Waar heeft Hij dat vandaan, wat voor wijsheid is Hem gegeven, en dan die machtige daden die door zijn handen totstandkomen?
3 Dat is toch de timmerman, de zoon van Maria en de broer van Jakobus en Joses en Juda en Simon? Zijn zusters wonen toch hier bij ons?' En ze namen aanstoot aan Hem.
4 Jezus zei hun: `Een profeet wordt overal geëerd, behalve in zijn vaderstad, bij zijn familie en in zijn eigen huis.'
5 Hij kon daar helemaal geen machtige daden verrichten, behalve dat Hij enkele zieken de handen oplegde en hen genas.
6 En Hij was verbaasd over hun gebrek aan vertrouwen. Hij trok door de dorpen in de omgeving om onderricht te geven.
Preek 8 juli 2018, Marcus 6, 1 t/m 6:
Wat aan deze tekst voorafgaat, daar leek alles zo gemakkelijk. Wonderen gebeurden, met of zonder de instemming van Jezus. Maar nu Jezus in zijn woonplaats is, is het onmogelijk geworden. Jezus kon het, en nu kan hij het niet meer. Hij is zwak geworden onder zwakke mensen. Hij geeft les en een beetje verlichting aan zieke mensen door ze de handen op te leggen. Geen wonder. Ieder van ons zou hetzelfde doen, en zou het met succes doen ...
Ik denk dat we ons allemaal afvragen waarom Jezus plotseling zo verzwakt is. Het vierde vers dat we lazen, lijkt ons een verklaring te geven: een profeet wordt altijd onderschat in zijn geboorteplaats en bij zijn familie. Daarom ... Maar deze verklaring is niet bevredigend.
Ze is niet bevredigend omdat Jezus meer is dan een profeet. Hij is meer dan een profeet, want hij is de Zoon van God. Hij moet dus almachtig zijn, zijn macht komt van zijn Vader en van Hem alleen.
De verklaringis niet bevredigend omdat wonderen gebeuren door macht van iemand, niet door de eerbied die men voor hem heeft. En als we het hebben over zijn familie, daarover heeft Jezus al gezegd: "Want ieder die doet wat God van hem wil, is mijn broer en mijn zuster en mijn moeder" (Marcus 3:35). Hij moet dus machtig zijn, onafhankelijk van zijn familie. In dat geval blijven we heel verbaasd, net als de aanwezigen, en net als Jezus zelf. Wat moeten we nu? Laten we ons verdiepen in de tekst en deze samen overdenken.
Laten we ons eerst richten op het feit dat God in deze verzen niet almachtig lijkt te zijn. De macht van God lijkt op een dood punt te zitten ... geen wonderen. En de reden hiervoor is dat zij Jezus als een van hen kenden. Ik zei eerder al dat deze reden onbevredigend is. Maar op een bepaalde manier - vanuit theologisch oogpunt - is het wel bevredigend. Er is een diepe en sterke scheiding tussen de wonderen van Jezus en zijn genealogie, zijn familiebanden. Jezus leeft in een land met een stammencultuur. Hij behoort tot zijn stam (familie en verwanten). Van hem wordt dan ook verwacht dat hij in zijn geboorteplaats blijft, hij hoort niet te reizen, hij hoort niet weg te gaan. Zo is hij in zijn eigen stadminder de Zoon van God, omdat hij mens is geworden. De Zoon van God is een menselijk persoon ... en daardoor, is hij niet almachtig; hij is niet in staat om zijn menselijke wortels de baas te worden. Hoe meer hij mens wordt, hoe minder hij almachtig is. Christus, God is zo sterk verbonden met de mensheid dat hij zijn macht verliest. We weten allemaal dat de almachtige God eens en voor altijd gestorven is aan het kruis; en we proberen allemaal geloof te hebben in Jezus, de Opgestane Heer,hoewel God voor altijd zwak blijft.
Wat aan deze tekst voorafgaat, daar leek alles zo gemakkelijk. Wonderen gebeurden, met of zonder de instemming van Jezus. Maar nu Jezus in zijn woonplaats is, is het onmogelijk geworden. Jezus kon het, en nu kan hij het niet meer. Hij is zwak geworden onder zwakke mensen. Hij geeft les en een beetje verlichting aan zieke mensen door ze de handen op te leggen. Geen wonder. Ieder van ons zou hetzelfde doen, en zou het met succes doen ...
Ik denk dat we ons allemaal afvragen waarom Jezus plotseling zo verzwakt is. Het vierde vers dat we lazen, lijkt ons een verklaring te geven: een profeet wordt altijd onderschat in zijn geboorteplaats en bij zijn familie. Daarom ... Maar deze verklaring is niet bevredigend.
Ze is niet bevredigend omdat Jezus meer is dan een profeet. Hij is meer dan een profeet, want hij is de Zoon van God. Hij moet dus almachtig zijn, zijn macht komt van zijn Vader en van Hem alleen.
De verklaringis niet bevredigend omdat wonderen gebeuren door macht van iemand, niet door de eerbied die men voor hem heeft. En als we het hebben over zijn familie, daarover heeft Jezus al gezegd: "Want ieder die doet wat God van hem wil, is mijn broer en mijn zuster en mijn moeder" (Marcus 3:35). Hij moet dus machtig zijn, onafhankelijk van zijn familie. In dat geval blijven we heel verbaasd, net als de aanwezigen, en net als Jezus zelf. Wat moeten we nu? Laten we ons verdiepen in de tekst en deze samen overdenken.
Laten we ons eerst richten op het feit dat God in deze verzen niet almachtig lijkt te zijn. De macht van God lijkt op een dood punt te zitten ... geen wonderen. En de reden hiervoor is dat zij Jezus als een van hen kenden. Ik zei eerder al dat deze reden onbevredigend is. Maar op een bepaalde manier - vanuit theologisch oogpunt - is het wel bevredigend. Er is een diepe en sterke scheiding tussen de wonderen van Jezus en zijn genealogie, zijn familiebanden. Jezus leeft in een land met een stammencultuur. Hij behoort tot zijn stam (familie en verwanten). Van hem wordt dan ook verwacht dat hij in zijn geboorteplaats blijft, hij hoort niet te reizen, hij hoort niet weg te gaan. Zo is hij in zijn eigen stadminder de Zoon van God, omdat hij mens is geworden. De Zoon van God is een menselijk persoon ... en daardoor, is hij niet almachtig; hij is niet in staat om zijn menselijke wortels de baas te worden. Hoe meer hij mens wordt, hoe minder hij almachtig is. Christus, God is zo sterk verbonden met de mensheid dat hij zijn macht verliest. We weten allemaal dat de almachtige God eens en voor altijd gestorven is aan het kruis; en we proberen allemaal geloof te hebben in Jezus, de Opgestane Heer,hoewel God voor altijd zwak blijft.
Als de macht
van God weg is, waar komen wonderen dan vandaan (als ze nog steeds gebeuren)? Laten
we ons nu richten op dezevraag. Gelukkig zijn er nog meer wonderen in het
evangelie van Marcus. Terwijl Jezus zijn reis voortzet, hervindt hij zijn macht:
hij geneest, hij voedt de menigten, hij loopt over het water... Maar hier bij
ons, zijn de wonderen weg en dat is iets waar we over moeten nadenken: Waar
komen wonderen vandaan als de macht van God weg is? Mensen die wanhopig op zoek
zijn naar iets voor zichzelf, zijn gewoon te zwak... alleen de mensen om hen
heen, blijven. Dus, zonder de wil, of zonder het geloof van de mensen om hen
heen, gebeuren er nooit wonderen. Het is een raar resultaat - heel vreemd. Maar
met dit resultaat kunnen we iets zeggen over het geloof van de aanwezigen:
geloof is geen kennis, maar onwetendheid en vertrouwen.Degenendaarentegen die
van tevoren weten wat anderen zouden moeten zijn of zouden moeten doen,
vertrouwen noch anderen,noch God, en zij zullen dan ook nooit zien wat pal onder
hun ogen gebeurt. Maareen omstander, of een gemeenschap die vertrouwenheeft in zowel
zichzelf als in God, zal onverwachte dingen zien gebeuren, dingen die men
wonderen noemt. Maar we zullen nooit tegen een gemeenschap zeggen dat de
afwezigheid van wonderen voortkomt uit een gebrek aan vertrouwen, omdat zelfs
als God voor altijd zwak blijft, Hij toch altijd God blijft.
Laten we nu onze zwakke redder en zijn zwakke God even voor wat ze zijn. Laten we eens om ons heen kijken en ons afvragen: "Jij, mijn buurman, wie ben jij? Ik ken je niet. Moge jou door onze God het beste gegeven worden. Moge zijn wil geschieden. Amen."
Préambule
Nous avons tous récité de nombreuses fois « Je crois en Dieu, le
père Tout Puissant, créateur du ciel et de la terre. » C’est le début de l’une de nos très anciennes
confessions de foi, le Symbole des Apôtres. Elle affirme, d’emblée, que Dieu
est tout puissant.
Et tout de suite, le lecteur se trouble et interroge. La toute puissance
est-elle un attribut de Dieu, Dieu serait alors en permanence tout puissant, ou
bien, Dieu est-il seulement le Père Tout Puissant en tant qu’il est créateur, au
commencement, du ciel et de la terre ? Si tel est le cas, que fait-il,
après avoir créé le ciel et la terre ? Suspend-il, voire perd-il sa toute
puissance, par exemple dès après le sixième jour de la création, la place
essentielle revenant dès lors à sa créature, l’être humain ? C’est une
possibilité. L’autre possibilité, dire que la toute puissance de Dieu est l’un
de ses attributs permanents, laisse l’être humain face à la question de la non
intervention de Dieu dans l’histoire : si Dieu est tout puissant, pourquoi
le mal ? Est-ce que Dieu est impassible, c'est-à-dire n’éprouve pas de
passion ? Est-il au contraire atteint par le mal, au point qu’il
intervienne, par exemple à Babel, ou encore comme il le fait pour son peuple
dans le livre de l’Exode.
Toute réflexion sur les attributs de Dieu converge vers la question du
mal, du mal qui toujours vient défier la philosophie et la théologie. La
tentation est forte d’affirmer que le mal est la conséquence de la chute, désobéissance
humaine, non respect du commandement divin. Mais devant une femme qui tient
dans ses bras son nouveau-né mort, ou son enfant leucémique, ça ne tient pas. Qui
donc a péché pour que cela arrive ?
L’évangile de Marc pose la question du mal d’une manière très
particulière. Il donne en son premier verset tout le programme de son récit :
commencement de l’évangile de Jésus Christ Fils de Dieu. Et dans sa finale la
plus ancienne, le récit se finit sur le silence et la fuite des femmes apeurées
après la déclaration de l’ange. Les femmes ne dirent rien à personne (Marc 16,8)… et toi,
lecteur, que vas-tu dire, et que vas-tu faire ? Car, avec ce texte, comme
le dit le titre (Marc 1,1), tu n’as, nous n’avons, que le commencement de l’Evangile
de Jésus Christ Fils de Dieu. Au lecteur d’en écrire et d’en raconter, d’en
inventer, découvrir et mettre en œuvre, la suite. En ce sens, tout le récit est
orienté dans une seule direction : Jésus incompris, esseulé, abandonné, et
finalement qui meurt sur un dernier cri, « Mon Dieu, mon Dieu, pourquoi m’as-tu
abandonné ? » Et lorsque l’ange vient annoncer aux femmes que cette
histoire doit avoir une suite, les femmes ne donnent pas de suite à l’histoire.
Ainsi, l’affaire de l’échec de la prédication de Jésus à Nazareth est-elle
le premier épisode où l’évangile de Marc met en œuvre ce qu’on peut appeler sa
tactique : il n’y a de bonne nouvelle, d’évangile, de rédemption et de
salut que parce que des humains donnent volontairement une suite concrète au
dernier verset de l’évangile ; mais cette suite ne peut être évangile qu’ironiquement,
afin que nul ne puisse s’en prévaloir et que la gloire en revienne à Dieu seul.
Mais Dieu est-il alors tout puissant ? Il ne l’est que par la
disposition d’êtres humains qui énoncent, ou chantent « Non point à nous
Seigneur, non point à nous la gloire. Gloire au nom trois fois saint qu’on
implore à genoux. »
Cette introduction est presque plus longue que le sermon qu’elle
précède. Trace avouée de l’embarras du prédicateur. Devant ce texte si simple, si l'on se refuse à faire porter aux habitants de Nazareth le poids de l'impuissance de Jésus, comment ne pas être embarrassé ?
Marc 6
1 Jésus partit de là. Il
vient dans sa patrie et ses disciples le suivent.
2
Le jour du sabbat, il se mit à enseigner dans la synagogue. Frappés
d'étonnement, de nombreux auditeurs disaient: «D'où cela lui vient-il? Et
quelle est cette sagesse qui lui a été donnée, si bien que même des miracles se
font par ses mains?
3
N'est-ce pas le charpentier, le fils de Marie et le frère de Jacques, de Josès,
de Jude et de Simon? et ses sœurs ne sont-elles pas ici, chez nous?» Et ils en
prenaient ombrage.
4
Jésus leur disait : «Un prophète n'est sous-estimé que dans sa patrie, parmi
ses parents et dans sa maison.»
5
Et il ne pouvait faire là aucun miracle; il soulagea juste quelques personnes
en état de faiblesse en leur imposant les mains.
6
Et il était stupéfait de ce qu'ils ne croyaient pas. Il parcourut les villages
des environs en enseignant.
Sermon
Episode précédent : tout
semblait si facile. Les miracles arrivaient, avec ou sans le consentement de
Jésus, une femme qui n’avait fait qu’effleurer Jésus était aussitôt guérie, et
une jeune fille si profondément endormie qu’on la croyait morte se relève, et
mange...
Mais maintenant que Jésus est
dans sa ville natale, c’est devenu impossible. Jésus pouvait le faire, et
maintenant il ne peut plus. Il est devenu un être faible parmi les êtres
faibles. Il donne un enseignement et un peu de soulagement à de faibles
personnes, en leur imposant les mains. Pas un miracle. Et chacun d’entre nous
saurait en faire autant.
Mais, pour l’heure, je pense que
chacun d’entre nous se de demande pourquoi Jésus est soudainement si diminué.
Le 4ème verset que nous avons lu semble nous donner une
explication : un prophète est toujours sous-estimé dans sa ville d’origine
et parmi ses collatéraux. Pourquoi pas… Mais cette explication ne satisfait
pas.
Elle ne satisfait pas parce que
Jésus est plus qu’un prophète. En étant plus qu’un prophète, en étant Fils de
Dieu, il devrait être tout puissant, sa puissance dépendant de son Père, et de Lui
seul.
Elle ne satisfait pas parce que
les miracles arrivent à cause de la puissance de quelqu’un, non pas de l’estime
qu’on a pour lui. Et qu’en parlant de ses collatéraux, Jésus a déjà dit :
« Celui qui fait la volonté de Dieu est mon frère, et ma sœur, et ma
mère » (Marc 3,35). Il s’est détaché de sa parenté, et il devrait donc
être puissant indépendamment de sa famille et des habitants de sa ville natale.
Alors nous restons très étonnés,
tout comme l’assistance, et tout comme Jésus lui-même. Le Tout Puissant est
devenu impuissant… Qu’allons-nous faire maintenant ? Tâchons de penser
profondément, et de méditer.
Nous nous concentrons d’abord sur
le fait que, dans ces versets, Dieu semble ne pas être tout-puissant. La
puissance de Dieu est au point mort… pas de miracles. Et la raison de cela est que
« ils connaissaient Jésus comme l’un des leurs. » J’ai dit tout à
l’heure que cette raison est insatisfaisante. Mais d’une certaine manière –
pour la théologie – elle est intéressante. Il y a une profonde et forte
déconnexion entre les miracles de Jésus et sa généalogie, nous l’avons déjà dit.
Mais Jésus est un homme. Et Jésus vit dans un pays de culture clanique. Il
appartient à son clan (famille et collatéraux). Il est donc censé rester à sa
place, celle de sa naissance, il ne doit pas bouger, il ne doit pas partir. Ainsi,
dans sa propre ville, il est moins que le Fils de Dieu, juste parce qu’il est
une personne humaine. Ou plutôt il est Fils de Dieu et il est une personne
humaine. Le Fils de Dieu est une personne humaine… et, en étant cela, il n’est
pas tout-puissant, il n’est pas capable de vaincre ses racines humaines. Plus
il devient humain, moins il est tout-puissant. En Christ, Dieu est si parfaitement
humain qu’il en perd tout pouvoir.
C’est ainsi, un peu plus loin
dans l’évangile, que Dieu le tout-puissant meurt une fois pour toutes sur la
croix ; et nous essayons tous d’avoir foi en Jésus le ressuscité, bien que
Dieu reste en lui faible pour toujours.
La puissance de Dieu étant
perdue, d’où les miracles viennent-ils ? Nous nous concentrons maintenant
sur cette question. Heureusement, après le fiasco dans sa ville natale,
Jésus va accomplir quelques autres
miracles dans l’évangile de Marc. A mesure qu’il poursuit son voyage, Jésus
retrouve de sa puissance : il guérit, il nourrit des foules, il marche sur
les eaux… Il retrouve de la puissance comme si l’auteur de l’évangile de Marc
n’avait pas pu assumer dès le début du récit la grande faiblesse de Jésus.
Là où nous en sommes maintenant,
c’est perdu et il y a là quelque chose que nous devons méditer : d’où les
miracles viennent-ils lorsque la puissance de Dieu est perdue ? Les gens
qui cherchent désespérément quelque chose pour eux-mêmes sont juste trop
faibles… comme source de puissance, il ne reste que l’assistance. Si bien que,
sans la volonté, ou sans la foi de l’assistance, les miracles ne se produisent
jamais ; cela ne signifie pas qu’avec la foi de l’assistance il arrive
forcément des miracles ; mais la foi de l’assistance est une condition
nécessaire. C’est un résultat étrange – très étrange. Mais avec ce résultat
justement, nous pouvons dire quelques mots de la foi de l’assistance : la
foi n’est pas un savoir, mais elle est ignorance et confiance. A l’inverse,
ceux qui savent par avance ce que les autres devraient être ou devraient faire
ne font confiance ni aux autres, ni à Dieu, et ils ne verront jamais quoi que
ce soit d’étonnant s’accomplir sous leurs yeux.
Ceci étant dit, nous ne dirons
jamais à une communauté que l’absence de miracles vient d’un défaut de
confiance. De cette confiance, nous ne savons rien. Et puis, même si Dieu reste
faible pour toujours, il demeure toujours Dieu. Et nous ne pouvons disposer de
Lui, qu’il soit fort, ou qu’il soit faible.
Maintenant, nous allons laisser
notre faible sauveur et son faible Dieu. Nous allons regarder autour de nous,
en nous posant une question : « Toi, mon voisin, qui es-tu ? Je
ne te connais pas. Puisse le meilleur t’être donné par notre Dieu. Et que sa
volonté s’accomplisse. Amen. »
Mark 6
1 Jesus left there and went to his hometown,
accompanied by his disciples.
2 When the Sabbath came,
he began to teach in the synagogue, and many who heard him were amazed.
"Where did this man get these things?" they asked. "What's this
wisdom that has been given him, that he even does miracles!
3 Isn't this the
carpenter? Isn't this Mary's son and the brother of James, Joseph, Judas and
Simon? Aren't his sisters here with us?" And they took offense at him.
4 Jesus said to them,
"Only in his hometown, among his relatives and in his own house is a
prophet without honor."
5 He could not do any
miracles there, except lay his hands on a few sick people and relief their pain.
6 And he was amazed at
their lack of faith. Then Jesus went around teaching from village to village.
Sermon
Previous episode : everything
seemed to be so easy. Miracles were happening, with or without Jesus’ consent.
But now, Jesus being in his hometown, ‘that’ has become impossible. Jesus could
do ‘it’, and now he can not. He has become weak among the weaks. Just giving a
speech and some relief of weakness by laying hands on some. Not a miracle.
Each of us wouldn’t do less, and would do it
successfully…
And I think that each of us is
wondering why is Jesus suddenly so diminished. The 4th verse seems
to give the answer: a prophet is always “without honor” in his hometown and
among his relatives. Well… why not? But this explanation is unsatisfactory.
Unsatisfactory because Jesus is more than a
prophet. Being more than a prophet, being son of God, he should be almighty,
his power depending on his father – on himself – alone.
Unsatisfactory because miracles come from
power, not from honor. And considering his relatives, Jesus already said “Whoever
does God's will is my brother and sister and mother” (Mar 3:35 NIV).
And thus we are remaining amazed, such as the
audience, and such as Jesus himself: no miracles. So what are we going to do
now? Let us think deeply, and meditate.
We’re focusing first on the fact that in these
verses, God appears not to be almighty. The power of God seems to be off. And
the reason of this is that “they know Jesus as one of them”. I considered
earlier that reason as unsatisfactory. But there is a way – theologically – it
is satisfactory. There is a deep and strong disconnection between miracles and genealogy.
Jesus is living in a clannish culture country. He belongs to his clan (family
and relatives). His supposed to stand there at his own native place; not
supposed to move, or to leave… And he is, in his hometown, less than the son of
God, just because he is a human person. The son of God is a human person… and,
being so, belonging to his clan, he is not almighty, he seems to unable to
overcome his human background. The more he becomes human, the less he is
almighty. That means that finally, in Christ, God is so powerfully linked to
humanity that he loses all his power… We all know that God the almighty once
forever died on the cross; we are all trying to give faith on resuscitate
Jesus, God remaining forever weak.
God’s power lost, where do miracles come from
(if they still come)? That’s our second focus. Fortunately, there will a few
more miracles in Mark’s Gospel. As long as his journey carries on, Jesus
recovers in several ways his power: healing, feeding crowds, walking on
waters... But where we are now it’s all lost and there is something to
meditate: where do miracles come from if God’s power is lost? People
desperately seeking something for themselves are just too weak… only the
audience remains. Then, without the will, or without the faith of the audience,
miracles never happen. It is a strange – very strange – result. But with it we
can say a few words on an audience’s faith: faith is not knowledge but
ignorance and trust. Those who know what people should be do not trust neither
people nor God. But an audience, or a community trusting herself and God will
see some unexpected things commonly named miracles happening. However we will
never say to a community that the absence of miracles comes from a lack of faith.
And this for the reason that even if God remains forever weak, God remains
forever God.
So we are going to leave our weak savior and
his weak God. We are going to look around us asking silently just a question :
“You, my neighbor, who are you? I don’t know you. May the very best be given to
you by our God. May his will be done. Amen”
